Fryderykata to muzyczny hołd złożony wielkiemu kompozytorowi, a zarazem wyzwanie rzucone jego tradycyjnym interpretacjom.
Muzyka Chopina nabrała tu słonecznych, jasnych barw, zarazem lekkości oraz nostalgii, i wreszcie, wciąż okazuje się być inspirującym pretekstem do wyznawania własnych prawd przez współczesnych artystów."
Fryderykata to połączenie muzyki klasycznej, bałkańskiej, klezmerskiej, muzyki Europy Wschodniej i oczywiście Chopina.
To kreatywna transformacja muzyki ikony polskiego romantyzmu.
Chopin czerpał z polskiej muzyki ludowej, przetworzył ją w muzykę poważną i powstały mazurki, preludia, nokturny. Sarakina dodała do Chopina muzykę klezmerską, wschodnioeuropejską i bałkańską.
Fryderykata nie wraca z Chopinem do muzyki ludowej, z której Chopin wystartował, ale rozwija Chopina w nową przestrzeń.
Fryderykata to muzyka dla tych co znają Chopina i dla intelektualnej rozrywki są otwarci na dostrzeganie i szukanie jego tematów w nowych kompozycjach.
Link do albumu Fryderykata (Patronat medialny: Polskie Radio Dwojka, TVP Kultura):
Spotify
Ludowe inspiracje Chopinem
Mieliśmy już Chopina podanego na jazzowo, rockowo i popowo, ale ta jest jedną z najciekawszych, bo nawiązuje do ludowych źródeł inspiracji wielkiego romantyka.
Marek Garztecki (Jazz Forum)
Fryderyk Chopin inspiruje! Klezmerskie traktowanie Chopina
Zespół od kilku lat konsekwentnie tworzy własną muzykę inspirowaną bałkańskimi rytmami. Nie boi się ani precyzji wykonania ani niezbędnej odrobiny szaleństwa. Kiedy trzeba skupiony gra najbardziej wymyślne rytmy, ale też i każdy z muzyków ma szansę na zagranie solówki nie wyłączając perkusjonisty. Ta machina działa sprawnie także biorąc między swe zębate koła twórczość Chopina.
Sarakina, jakby słysząc w sercu Fryderyka z Żelazowej Woli nostalgię, bardzo często wyrusza w takie właśnie podróże. Ale nie na nudne równiny mazowieckie tylko raczej w okolice tykockich chaszczy. Buszuje po zadeptanych cmentarzach ostatnich chasydów czerpiąc z ich wielowiekowej obecności na naszej ziemi zdolność do klezmerskiego traktowania Chopina. To nie jest muzyka a la Janko Muzykant, ale raczej wirtuozerskie pasaże skrzypków na dachu. Kiedy trzeba, można w niej usłyszeć takty pełne swingu, kiedy indziej pogrzebowe orkiestry z południa Europy, ale mnie wydaje się, że najwięcej w niej chasydzkiego mistycyzmu, który w ekstatycznym tańcu widział swego rodzaju wyzwolenie. Chopin wyzwala w Sarakinie nowe pokłady energii, która ani w jednym takcie nie idzie na marne.
Jerzy Doroszkiewicz (Kurier Poranny)
Na pewno Chopin uśmiecha się w niebie. Czysta muzyka najwyższej jakości.
Wielu kompozytorów klasycznych pozostawało pod wpływem muzyki etnicznej i wykorzystywało w swojej twórczości tradycyjne melodie. Sarakina robi to odwrotnie, wykorzystując kompozycje Chopina, tworzy muzykę w nowym, tradycyjnym stylu. Album pokazuje nie tylko jakość Chopina, ale także jakość muzyków i Jacka Grekowa jako twórcy aranżacji muzycznych grupy. To ciekawe, jak czwórka muzyków sprawiła, że klasyczne, a często bardzo znane tematy, brzmiały tak, jakby były głęboko zakorzenione w tradycji bałkańskiej. Zadziwiająco silna gra wszystkich czterech muzyków, ze znakomitą współpracą akordeonu i klarnetu, wspartą solidnym basem i perkusją. Czysta muzyka najwyższej jakości. Na pewno Chopin uśmiecha się w niebie (czy gdziekolwiek teraz jest).
Eelco Schilder (FolkWorld.eu)
