LIBERTRIO

Galina Markowa

fortepian

Aleksandra Wyszkowska

flet

Jacek Grekow

akordeon

Recenzje

Muzyka namiętności

Słuchając Libertrio stajemy się uczestnikami podróży w głąb ludzkich namiętności. Gorące tanga, lekkie francuskie chanson określają nietypowy repertuar zespołu Gali Markowej, Aleksandry Wyszkowskiej i Jacka Grekowa.

Ten międzynarodowy skład nieprzeciętnych osób, wypełniony skrajnymi temperamentami, zapewnia niepowtarzalne wykonanie utworów nie tylko klasycznych, ale również muzyki współczesnej.

Oryginalne połączenie instrumentów - fortepianu, akordeonu i fletu - znakomicie oddaje klimat utworów Astora Piazzolli, argentyńskiego współczesnego kompozytora. W obecnych czasach tanga Piazzolli zyskały ogromną popularność, dzięki oryginalnej ekspresji. Dramat człowieka wypowiedziany w argentyńskim tangu porusza współczesnego słuchacza, który nagle rozpoznaje siebie i swój los. Co więcej Piazzolla uczynił z Tanga gatunek koncertowy, grany na największych scenach świata.

Astora Piazzolla

Wykonania kompozycji Astora Piazzollo (1921-1992) przez wybitnych artystów, jak Gidon Kremer czy Mścisław Rostropowicz, powodują, że jego twórczość coraz częściej wchodzi w obszar muzyki klasycznej. Dlaczego: wchodzi? Przecież twórca ten odbył studia kompozytorskie u takich pedagogów, jak Alberto Ginastera i Nadia Boulanger, a jego dorobek obejmuje dzieła orkiestrowe i kameralistykę. Jednak Piazzolla jako muzyk poświęcił się bandoneonowi (rodzaj akordeonu), a jako kompozytor szukał inspiracji w argentyńskim tangu. Ani bandoneon, ani tango nie były obce w nurcie muzycznym klasyki. Piazzolla uczynił jednak z tanga gatunek koncertowy, którego „klasyczność” nie budzi wątpliwości. Ponadto jest jeszcze w tej muzyce jakaś wewnętrzna energia, wywoływana może podświadomie, bo kojarzona z pełnym ekspresji i zmysłowości tangiem tanecznym, jest autentyzm i twórcza pasja, co może być jednym z powodów popularności Piazzolli wśród melomanów. [...] Czy popularność tej muzyki to przejściowa moda, czy może wynik związku tanga z dekadentyzmem kolejnego fin-de-siécle’u? Wydaje się, że odpowiedzi należałoby szukać raczej w sferze czysto muzycznej, Rafał Ciesielski – z recenzji płyty w „Klasyce”